ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ

τῆς Ἐλισάβετ Χρηστέα* 

Ἔμαθα νὰ ζῶ μὲ τὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα ἀπὸ τὰ νιάτα μου, μέσα στὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά μου. Εἶναι τὸ «πιστεύω» μου, εἶναι ἡ ἀναπνοή μου, εἶναι τὸ φῶς τοῦ πνεύματός μου.

Ὅσες φορὲς ἀνοίγω μὲ τρεμάμενο χέρι νὰ διαβάσω ἕνα ἑλληνικὸ βιβλίο ἢ μοῦ δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ μιλήσω ἑλληνικὰ εἴτε στὴν Ἑλλάδα εἴτε στὸ ἐξωτερικό, ἔχω πάντα στὴν ψυχή μου τὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα σὰν πολύτιμο δῶρο ποὺ δίνει νόημα στὴν ζωή μου.

Ἡ Ἑλλάδα, ἡ ἀνάσα μου, ἡ Ἰθάκη μου, μὲ καλεῖ ὅπου κι ἂν εἶμαι. Δὲν ἦταν λίγες οἱ εὐκαιρίες ποὺ πάτησα τὸ πόδι μου πάνω στὴν εὐλογημένη ἑλληνικὴ γῆ, καθὼς ἔτυχε νὰ ζήσω γιὰ κάποιο χρονικὸ διάστημα εἴτε λόγω τῶν σπουδῶν μου εἴτε ἰδιωτικῶν ταξιδιῶν.

Γύρισα τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ ἄκρη σὲ ἄκρη, ἀπὸ τὴν μία ἀκτὴ στὴν ἄλλη, ἀπὸ τὸ Αἰγαῖο πέλαγος μέχρι τὸ Ἰόνιο, ἀπὸ τὴν Χαλκιδικὴ μέχρι τὴν Κέρκυρα, ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη μέχρι τὴν Ἀθήνα, ἀπὸ τὴν Ὀλυμπία στὴν Πελοπόννησο μέχρι τὴν Αἴγινα καὶ τὴν μονὴ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου.

Οὔτε ἕνας Ἕλληνας δὲν ταξίδεψε στὴν χώρα του ὅσο ἦταν γραφτὸ σὲ μένα νὰ γυρίσω τὴν Ἑλλάδα σὲ τριάντα πέντε χρόνια. Ἀπὸ τὴν πρώτη μου συνάντηση μὲ τὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα καὶ τὸν Πολιτισμὸ εἶχα τὴν δυνατότητα νὰ σταθῶ στὴν πατρίδα τῆς ψυχῆς μου, στὴν πνευματική μου πατρίδα, τὴν Ἑλλάδα.

Αὐτὰ τὰ βήματα ποὺ ἔχω κάνει στὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου, μὲ ἔχουν δέσει σφιχτὰ μὲ ἕναν πολιτισμό, ὁ ὁποῖος μοῦ σημάδεψε τὴν ὕπαρξη καὶ ταυτόχρονα μοῦ ἔδωσε δύναμη νὰ χτίζω καὶ νὰ δημιουργῶ μέσω τῶν δράσεων ποὺ ἐπιχείρησα, ἔχοντας ὡς στόχο τὴν διάδοση καὶ τὴν προώθηση τοῦ ἑλληνισμοῦ πέραν τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου.

Γιὰ ὅλα αὐτὰ σᾶς ὁμολογῶ ὅτι θὰ ἤθελα νὰ μὲ ἀξιώσει ὁ θεὸς νὰ ζήσω καὶ μία ἄλλη ζωὴ γιὰ νὰ μπορῶ νὰ μιλῶ ἑλληνικά. Ἡ Ἑλληνικὴ Γλῶσσα εἶναι ἀστείρευτη πηγὴ μὲ ἀθάνατο νερό, ποὺ τρέφει τὴν ἀδάμαστη δίψα μου γιὰ σοφία καὶ γνώση. Εἶναι τὸ φῶς ποὺ ὁδηγεῖ τὰ βήματά μου μέσα στὸν λαβύρινθο τῆς ζωῆς, εἶναι ὁ πολύτιμος λίθος πάνω στὸν ὁποῖο στερεώνεται τὸ πνεῦμα μου, εἶναι οἱ ἀκούραστες προσπάθειές μου νὰ στέκομαι παντοτινὰ μὲ πίστη καὶ ἀφοσίωση κοντὰ στὴν Ἑλλάδα, ἔστω καὶ ἀπὸ μακριά, εἶναι τὸ ἀπάνεμο λιμάνι τῆς ψυχῆς μου, εἶναι ἡ ἀγάπη ποὺ δὲν μὲ ἀπάτητε ποτέ.

*Ἡ Ἐλισάβετ Χρηστέα εἶναι Ἑλληνομαθής, Καθηγήτρια Ἑλληνικῶν καὶ Γαλλικῶν, Μεταφράστρια.

(Ρουμανία, 25 Μαρτίου 2013)