ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΦΙΛΙΑ

τοῦ Β. Φίλια*

Ὡς Πρόεδρος τοῦ Δ.Σ. τῆς Ἑλληνικῆς Γλωσσικῆς Κληρονομιᾶς χαιρετίζω ἐκ μέρους ὅλων τῶν μελῶν τοῦ σωματείου μας τὴν ἡμερίδα αὐτὴ καὶ συγχαίρω τοὺς κυρίους Παυλάκο καὶ Καρκανιᾶ γιὰ τὴν ἄοκνη προσπάθεια ποὺ καταβάλουν γιὰ τὴν προάσπιση καὶ διάδοση τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας.

Κυρίες και κύριοι,

Ἡ γλῶσσα εἶναι ὑπόθεση ὅλων μας καὶ εἶναι ὑπόθεση ὅλων μας διότι ἀποτελεῖ τὸ ὑπέρτατο πολιτιστικὸ ἀγαθὸ καὶ τὸ μέγιστο πολιτιστικὸ κληροδότημα ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητας.

Πολιτισμὸς δὲν νοεῖται καὶ δὲν ὑπῆρξε χωρὶς γλῶσσα, ἐνῶ ὑπῆρξαν πολιτισμοὶ χωρὶς γραφή.

Εἰδικότερα ἡ Ἑλληνικὴ Γλῶσσα συνδέεται μὲ τὸ συγκλονιστικότερο πολιτιστικὸ ρῆγμα, ποὺ ἔγινε στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας: τὴ σύλληψη τοῦ ἀνθρώπου ὡς ἀτομικότητας καὶ προσωπικότητας καὶ τὴ γέννηση τῆς εὔνοιας τοῦ πολίτη στὴν ἀρχαία πόλη - κράτος.

Ἀπὸ ἐκεῖ ξεκίνησε ἡ αὐτογνωσία τοῦ ἀνθρώπινου ὄντος καὶ κατ’ ἐπέκταση ἡ ἱκανότητά του ὄχι μόνο νὰ ἐπικοινωνεῖ κοινωνικὰ ἀλλὰ νὰ συνδιαλέγεται καὶ νὰ διαλογίζεται.

Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι «λόγος» καὶ «λογικὴ» ἔχουν τὴν ἴδια ἐτυμολογικὴ ρίζα, ποὺ σηματοδοτεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι ὑπάρχει διαλεκτικὴ σχέση μεταξύ τους, δηλαδὴ ἡ λογικὴ προάγει τὴ λεκτικὴ δεξιότητα καὶ αὐτὴ ἀναπτύσσει τὴ συλλογιστικὴ ἱκανότητα.

Στὸ πλαίσιο αὐτὸ ἡ Ἑλληνικὴ Γλῶσσα ἀποτέλεσε προαπαιτούμενο τῆς σύλληψης τῆς ἔννοιας τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς Δημοκρατίας καὶ τὴ δυνατότητα τῆς ὑπερβατικῆς σύλληψης τῆς πραγματικότητας. Εἶναι ἀκριβῶς γι’ αὐτὸ ἡ γλῶσσα ἐκείνη, ποὺ ἀνέπτυξε στὸ ἔπακρο τὴ χρησιμοποίηση ἀφηρημένων ἐννοιῶν ὡς μέσου ὁλιστικῆς σύλληψης καὶ τοῦ κοινωνικοῦ καὶ τοῦ συμπαντικοῦ γίγνεσθαι μὲ ἀποτέλεσμα νὰ εἶναι διαχρονικὰ ἡ γλῶσσα τῶν γλωσσῶν πάνω στὴν ὁποία στηρίχτηκαν δομικὰ κυρίως οἱ ἰνδοευρωπαϊκὲς γλῶσσες καὶ ὄχι μόνο.

Δὲν θὰ μιλήσω στὸν σύντομο αὐτὸ χαιρετισμό μου γιὰ τὴν ἄρρηκτη συνέχεια καὶ τὴ διαχρονικότητα τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας, ποὺ δέχονται ὅλοι οἱ γλωσσολόγοι τοῦ κόσμου, ὅπου γῆς, ἀλλὰ εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ στηλιτεύσω τοὺς ἐλάχιστους ἐκείνους ἡμιμαθεῖς καὶ κομπορρήμονες συμπατριῶτες μας, ποὺ μιλοῦν γιὰ δύο «ἀνεξάρτητες» μεταξύ τους γλῶσσες: τὴν ἀρχαία καὶ τὴν νέα ἑλληνική.

Ἡ ἰσχνότητα καὶ ἡ ἀνεδαφικότητα τῆς ἐπιχειρηματολογίας τους εἶναι τέτοια ὥστε μόνο θυμηδία μπορεῖ νὰ προκαλέσει.

Ὡστόσο ὁ κίνδυνος γιὰ τὴ γλῶσσα -καὶ ὄχι μόνο τὴν ἑλληνικὴ- δὲν εἶναι αὐτοί.

Εἶναι αὐτοί, ποὺ τὴν ὑπονομεύουν καὶ τὴν συρρικνώνουν, διότι τὴν ἐργαλειοποιοῦν μὲ τὴν ἔννοια ὅτι τὴν χρησιμοποιοῦν ἁπλὰ περιγραφικὰ καὶ «ἐπικοινωνιακά», ἀφαιρώντας της τὴ δυνατότητα ἔκφρασης νοηματικῶν περιεχομένων, ποὺ εἶναι ἡ ὑπέρτατη λειτουργία της.

Τὸ γεγονὸς ὅτι σήμερα οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι πορεύονται μὲ 800-1200 λέξεις εἶναι ὀλέθριο.

Συνέπεια τῆς προϊούσας ἀλεξίας εἶναι ἡ προϊούσα διανοητικὴ ἀφασία. Συμπτωματικὸ καὶ τυχαῖο; Ὄχι βέβαια, διότι μέσω αὐτοῦ τοῦ μηχανισμοῦ ὁ μέσος ἄνθρωπος γίνεται διαχειρίσιμος ἑτεροκατευθυνόμενος, ὑποχείριος τῶν ἐξουσιαστικῶν κέντρων ἀποφάσεων. Τὸ «1984» καὶ «ἡ φάρμα τῶν ζώων» τοῦ Ὄργουελ καὶ ὁ «Μονοδιάστατος Ἄνθρωπος» τοῦ Μαρκοῦζε περιγράφουν τὸ φαινόμενο.

Πρόκειται γιὰ μία διαδικασία «ἐσωτερικοῦ ἐκβαρβαρισμοῦ» (Τοΐνμπι) καὶ «καταστροφῆς τῆς λογικῆς» (Λούκατς), ἀπότοκος τῆς λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης», ποὺ συνιστᾶ μία γιγάντια ὀπισθοδρόμηση στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας.

Ὁ ἀντίπαλος εἶναι ἐντὸς τῶν πυλῶν, ὄχι ἐκτός.

Ἡ ἐμπειρία στὴ χώρα μας τὸ ἀποδεικνύει περίτρανα. Δὲν εἶναι μόνο ἡ Διαμαντοπούλου μὲ τὴ λατινοποίηση, ἡ Ρεπούση μὲ τὴν κατάργηση τῆς ἱστορικῆς μνήμης ὡς δῆθεν καλλίτερης συνδιαλλαγῆς καὶ συνεννόησης μεταξὺ τῶν λαῶν κ.λ.π., εἶναι πρὶν ἀπ’ ὅλα οἱ μνημονιακοὶ μειοδότες καὶ κεκράκτες, ποὺ μιλᾶνε γιὰ προαγωγὴ τοῦ «ὁμοσπονδιακοῦ» (φεντεραλιστικοῦ;;) πνεύματος καὶ γιὰ «κοσμοπολιτισμὸ» ὅταν ὁ λαός μας ὁδηγεῖται σὲ ἐθνικὴ καὶ φυλετικὴ ἐξαφάνιση.

Καὶ -ἂς σημειωθεῖ-πάντοτε μὲ τὴ λεοντὴ τοῦ «προοδευτισμοῦ» οἱ ἀγοραῖοι αὐτοὶ εὐαγγελιστὲς τοῦ ἐθνομηδενισμοῦ στρέφονται κατὰ τῆς γλώσσας, διότι γνωρίζουν πολὺ καλὰ ὅτι εἶναι προπύργιο καὶ ἀνάχωμα κατὰ τῆς πολιτιστικῆς μας ἰσοπέδωσης.

Φυσικὰ ὀφείλουμε νὰ ἀμυνθοῦμε καὶ νὰ ἀντισταθοῦμε, κυρίως ἐμεῖς, ποὺ λειτουργοῦμε ὡς διαμορφωτὲς τῆς κοινῆς γνώμης.

Ἄμυνα καὶ ἀντίσταση ἐκεῖ ποὺ ἔχουν φτάσει τὰ πράγματα σημαίνει μετωπικὴ σύγκρουση καὶ ρήξη σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς: πολιτικούς, οἰκονομικούς, πολιτιστικούς, ποὺ ἄλλωστε εἶναι ἀναπόφευκτη καὶ δὲν μπορεῖ πλέον νὰ ἀνακόψουν οἱ χαμερπεῖς γερμανόδουλοι, ποὺ παριστάνουν τοὺς σωτῆρες αὐτῆς τῆς χώρας.

* Ὁ Βασίλης Φίλιας εἶναι Πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Γλωσσικῆς Κληρονομιᾶς.