ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ

τῆς Ἀσπασίας Σχοινᾶ* 

Στὴν σημερινὴ ὕπουλη σκλαβιὰ ὁ Γιῶργος Καλογεράκης μὲ τὸ ἐξαιρετικὸ πόνημά του «ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ» μᾶς ἀνοίγει μὲ τὴν ρεαλιστικὴ ἀφήγηση, πεζὴ καὶ ποιητική, ἕναν κόσμο μαγικὸ καὶ μαγευτικό, καὶ συγχρόνως μᾶς σέρνει σὰν τὸν ἀέρα μέσα στὴν ὁμίχλη τῶν χιλιετιῶν μὲ τ' ἀλαφρὰ σανδάλια τῆς Ἱστορίας. Οἱ ἑκατονταετίες γυροφέρνουν μπροστά σου καὶ σοῦ διδάσκουν, ἂν θέλεις, νὰ κρατήσῃς τὴν σπίθα ἀναμμένη, μία ἀντίσταση, στὸν ξεριζωμό, ποὺ τότε Φράγκοι καὶ Τοῦρκοι καὶ σήμερα πάλι ξένοι λύκοι ὑποθάλπουν τὴν καταστροφή μας, μαζὶ μὲ τὸ δικό μας κοπάδι τῶν ἑκάστοτε ἠλιθίων ἢ ἐξωνημένων.

Τὸ κείμενο, πεζὸ καὶ ποιητικὸ εἶναι ἀβάσταχτα δυνατὸ ἀπὸ θλίψη καὶ μῖσος γιὰ τοὺς δικούς του καὶ τοὺς ξένους ἐκμεταλλευτές. Μὲ λαμπάδες καὶ γονυκλισίες δὲν κερδίζεται ὁ ἀγῶνας. Μὲ τὰ χέρια μας καὶ τότε καὶ τώρα, ἀντὶ νὰ βοηθήσουμε, βγάζουμε τὰ μάτια μας μόνοι μας. Μὲ σπρώχνει νὰ σκεφτῶ τί εἴχαμε, τί χάσαμε καὶ τί μᾶς πρέπει. Παρ' ὅλα, ὄχι τὰ ραγίσματα ἀλλὰ τὰ ἀγεφύρωτα ρήγματα τῆς συμφορᾶς δὲν ἀφήνει νὰ κοιμηθεῖ ἡ συνείδηση, σὲ ξυπνᾶ καὶ ποτίζει τὸν σπόρο τῆς φυλῆς. Γένοιτο.

Περιπλανᾶται μία ἀσφοδελῆ θλίψη ποὺ δὲν σ’ἀφήνει οὔτε ν’ ἀνασάνῃς οὔτε νὰ κλάψῃς. Ὅμως γεννᾶ τὴν ἐλπίδα, ποὺ ὅσο ἐκδιδομένη καὶ νὰ ΄ναι χωρὶς αὐτὴν δὲν πορευόμαστε.

Ὁ συγγραφέας-ποιητὴς εἶναι χωρὶς ὑπερβολὴ ἕνας νεώτερος Χορτάτζης, δραματικώτερος καὶ ποιητικώτερος τοῦ Κορνάρου, βοηθᾶ τὶς ἐθνικὲς σπίθες νὰ μὴν σβήσουν καὶ τὸν κλυδωνιζόμενο ἀσκό, τὴν Ἑλλάδα, νὰ μὴν τὸν φᾶνε τ' ἀπὸ μέσα σαράκια καὶ βουλιάξει. Σ' αἰχμαλωτίζει, ἀλλὰ σοῦ ἐπιφυλάσσει καὶ μία ἀπελευθέρωση ἀπ' τὸ σπήλαιο τοῦ σκότους, στὸ φῶς, μὲ ὅπλο τὴν γνώσι ποὺ θὰ στεριώσει τὶς ρίζες καὶ θὰ σὲ βοηθήσει ν' ἀναγνωρίσεις τὴν ταυτότητά σου σὲ μία ρίμα ἰσορροπημένη στὴν ἁρμονία μὲ ζευγαρωτὸ ἰαμβικὸ δεκαπεντασύλλαβο. Δὲν ξεχωρίζεις ἂν μιλᾶ τραγουδώντας ἢ τραγουδᾶ μιλώντας, περνώντας σου πὼς μαρμαρωμένος βασιλιᾶς ἐν τέλει εἶναι ὁ καθένας μας, ποὺ κάνει σκοπὸ τῆς ζωῆς του τὰ ἰδανικὰ τοῦ Κωνσταντίνου.

* Ἡ Ἀσπασία Σχοινᾶ εἶναι Φιλόλογος.